سخنی با سیلمیداران و تولید کنندگان و مربیان

هر موقع که مسابقات و یا حراجهای معتبر  بین المللی برگزار می شد ، با خود میگفتم که آیا زمانی فرا خواهد رسید که تروبردهای تولید ایران را نیز در این مسابقات و حراجها ببینیم! اوایل به این تفکر با رویکرد طنز نگاه میکردم ، اما امروز فکر میکنم باید به این مسئله بصورت جدی برخورد کرده و راجب آن از همین امروز برنامه ریزی کرد. اما در ابتدای امر چند سئوال در ذهن ایجاد میشود .

نیازها و قدمهای اولیه ما برای رسیدن به آن سطح چیست؟ 

چه مشکلات و موانعی در پیش روی ما قرار دارد ؟ راه حل آنها چیست ؟

چه امتیازات و امکاناتی در کشورمان داریم که امکان سودآوری را در ورود به بازارهای جهانی را برایمان میسر میکنند؟ 

اگر دقت کرده باشید در این چند روز اخیر مطالبی نوشته شد در ارتباط با قیمت کششها در خارج از ایران ، آمار فروش سیلمیهای بزرگ و مطالبی از این دست. احتمالا در ذهن خود مقایسه ای را با قیمتهای ایران انجام دادید . چقدر تفاوت دارد؟ به آمارهای زیر توجه کنید!

هزینه کشش در ایران :                                             متوسط       250 دلار

هزینه نگهداری یکسال مادیان آبستن در ایران :            متوسط        450 دلار

هزینه نگهداری 8 ماهه کره در کنار مادیان  در ایران:     متوسط        300 دلار

مجموع هزینه کره 8 ماهه در ایران :                            متوسط       1000 دلار

کدام کشور فعال در عرصه تولید تروبرد را میشناسید که هزینه تولید یک کره 8 ماهه در آن 1000 دلار باشد؟ فقط یک کشور را نام ببرید لطفا !

حال به آمارهای ذیل دقت کنید .

هزینه پانسیون مربیان  در ایران :                                ماهیانه                  38   دلار

هزینه اسب غیر از پانسیون :                                  متوسط ماهیانه          80  دلار

مجموع هزینه ماهیانه اسب                                     متوسط                   118 دلار

اگر در محافل بین المللی مسابقات اسبدوانی بیان کنید که هر اسب مسابقه شما ماهیانه 118 دلار هزینه دارد ، قطعا حرف شما را باور نخواهند کرد و یا اینکه از شما راجب فرمول جادوییتان در مدیریت هزینه سئوال خواهند کرد. 

چه قبول کنیم یا نکنیم در حال حاضر در کشورمان بستر بسیار مناسبی از نظر تولید اسبهای مسابقه را در مقایسه با کشورهای دیگر داریم. اما نکته مهم در اینجاست که اگر زمانی راه ورود به این مسابقات و بازارهای جهانی برایمان باز شد ، ما در چه سطح و استانداردی از صنعت اسب تروبرد و کلا اسب مسابقه قرار داریم ؟ آیا توان این را داریم که نیازها ی حداقل ، مشتریان خارجی ( چه برای خرید کره و چه برای نگهداری و ترینینگ اسبها ) را برآورده کنیم؟ 

چرا تولید کنندگان ما نباید با ایجاد حداقل امکانات بهداشتی و تغذیه ای برای مادیانهای خود که به قول یکی از آنها در آینده به مانند یک کارخانه صنعتی سودآور خواهد بود به فکر تولیداتی سالم و مشتری پسند باشند؟

اما گذشته از تمام این مسائل نکته ظریف اما بسیار مهم را به فراموشی سپرده و در مورد آن سهل انگاری کردیم . ثبت جهانی سیلمیها !

فرض کنید کره تروبردی از سیلمی وات سکرت را وارد حراج کردیم . در کاتالوگ ودفترچه ای که به مشتریان ارائه میشود اطلاعات کامل یک کره اعم از پدر ، مادر و دونده هایی که در نسل مادری او بودند ثبت میشود. با دیدن نام پدر که نا آشنا بوده و در تبارنامه بین المللی و کتاب سیلمیها ثبت نشده ، چه حالی به مشتری دست خواهد داد . اگر خود ما هم باشیم میگوییم : کره فوق العاده ای است اما چون پدرش به عنوان سیلمی ثبت نشده کمی تردید و شک و شبهه دارم.

از طرف دیگر ثبت جهانی سیلمیها ، قطعا نگاه مجامع دیگر را نسبت به ما عوض خواهد کرد. اگر مسئولین مسابقات بین المللی ، حراجها و مالکان اسب در دنیا بدانند که در ایران پسران سیلمیهای بزرگی همچون استورم کت ، ای پی ایندی ، استریت کرای ، پیووتال ، الوسیو کوالیتی و کینگ مامبو  بعنوان سیلمی فعالیت میکنند آیا نگاه و دیدگاه صنعتی آنها نسبت به تولید اسب تروبرد در ایران عوض نخواهد شد؟ 

نکته مهم دیگر بحث مربیان کورس کشور است. به اعتقاد بنده در حال حاضر مربیان بسیار توانمند و قابلی را داریم که به صراحت مورد کم لطفی فدراسیون قرار گرفته اند. تمام فدراسیونها برای مربیان و داوران خود ابتدا با کلاسها و امتحاناتی که برگزار میکنند کارت مربیگری را صادر میکنند. و پس از آن دوره های باز آموزی و ارتقا تا سطوح کاتاگوری در ایران در تمامی رشته ها برگزار میشود. اما جالب است بدانید که مربیان کورس ما تنها قشر از مربیان ورزشی نه تنها در ایران بلکه در دنیا هستند که هیچ نوع کلاس باز آموزی و ارتقا برای آنها برگزار نمیشود. و اسم هیچکدام از آنها را در هیچ رفرنس رسمی مربیان دنیا نمیبینید. آیا این جفا در حق آنها نیست؟ اصلا چرا خودشان بدنبال این مسائل نیستند.؟ 

چه اشکالی دارد که مربیان ما ترینر برخی اسبهای مالکان بزرگ دنیا باشند؟ مالکان اسب  در دنیا عموما از افراد مرفه و سرمایه دار هستند که البته مدیریت هزینه را خیلی خوب یاد دارند. اگر احساس کنند که هزینه نگهداری ، ترینینگ و تغذیه اسب در ایران  چیزی در حدود 1 دهم کشورهای دیگر است ، چرا از استعدادها و امکانات ما استفاده نکنند؟ آیا  تولید و خدمات در جهت جذب سرمایه برای کشور  معنایی غیر از این دارد؟ 

درخواست بنده از :

فدراسیون و مسئولان ذیربط مخصوصا معاونت فنی ، اینست که کارگروهی را در جهت مطالعه و بررسی و اجرایی کردن ، ورود تولیدات ایران به مسابقات و بازارهای جهانی تشکیل داده و با جدیت تمام این بحث را دنبال کنند.

درخواست بنده از :

سیلمیداران اینست که هر چه سریعتر نسبت به ثبت سیلمیهای خود در تبارنامه بین المللی و کتاب سیلمیها ، اقدام کنند . اگر معاونت فنی به انجام این کار اقدام نکند ، احتمالا در بین خودشان افرادی هستند که به زیر و بم قضایا آگاه بوده و نسبت به ثبت همه سیلمیهای ما اقدام کنند.

درخواست بنده از :

مربیان کورس کشور اینست که تا وقتی که خودشان  نخواهند یک جهش بزرگ در حرفه خودشان ایجاد شود ، دیگران به فکر جهش خودشان هستند و دلشان را برای آنها بدرد نمی آورند. از فدراسیون  و یا هر نهاد دیگر بخواهند تا در جهت ارتقا علم و دانش آنها اقداماتی را انجام دهند که اگر اینطور نشود مطمئنا از قافله عقب خواهند ماند.

منبع : سایت سیلمی های تروبرد ایران - مهندس محمد شیخ پور