تمام تصمیمات اسبدوانی در شواری کورس گرفته خواهد شد.

به نظر می رسد ورزش سوارکاری با وجود همه مصائبی که داشت و روز به روز دردهایش به مرحله لاعلاجی می رسید درحال رسیدن به ساحل آرامش است. سوارکاری به عنوان ورزش ملی و دینی و کشوری ، چنان در چنیره ای از مشکلات زیر بنایی دست و پا می زد که گمان می رفت در مرحله احتضار است اما یک تغییر و تحول اساسی در رأس فدراسیون و برنامه ریزی کلان و نگاه چاره ساز مدیران جدید ، باعث امیدواری جامعه سوارکاری شده است . این ورزش که در دهه های  اخیر درندانم کاری های بسیار غرق بود و بیشتر تصمیم گیری ها و تصمیم سازی ها را به صورت انفرادی و به دور از جامعه نخبگان و خبرگانش می گرفت . بیش از آن که نفس های آخر را بکشد به ساحل نجات رسید.

وضعیت مجموعه های سوارکاری که در این سه دهه ، هر روز ویران و ویرانتر می شدند، فراری دادن سرمایه گذاران و خبرگان و دلسوزان اسب، عدم توجه به چرخه اصولی واردات و قرنطینه ، موضوع وحشتناک شرطبندی های سیاه که در کورسهای ترکمن صحرا باعث سیه روزی برخی اسبداران شده فاصله گرفتن هرچه بیشتر از صنعت اسبداری کشورهای پیشرفته ،وضعیت نامطلوب کنترل دوپینگ در مسابقات سوارکاری ، حضور نامریی باندهای مافیایی در نتایج کورس ها ،عدم تحمل منتقدان دلسوز توسط بعضی مسولان فدراسیون سوارکاری ، وضعیت خراب پیست ها که هر روز قربانی های بیشتری می گرفت ،دخیل نبودن فدراسیون بر کارکرد مجموعه های سوارکاری که زیر نظر شرکت تجهیز و توسعه اماکن ورزشی بودند ، عدم بهره گیری از نظرات صاحب نظرات اسبدوانی ، عدم موفقیت  در صادرات اسب و عدم بهره گیری از علم روز سوارکاری جهان و ... از دردها و مشکلاتی بود که کابینه تصمیم گیران این ورزش را در زیر چهبره خود گرفته بود و باعث نا امیدی و یا خداحفظی بسیاری از علاقمندان این رشته شده بود .

اما درشرایطی که به نظر می رسید همه تصمیم گیری ها به صورت تک صدایی است و امیدی به بهبود وضعیت نیست محمود حیدری رئیس قبلی هیأت سوارکاری تهران ، با حضور در رأس فدراسیون این روزها امید را به جامعه دلسوزان سوارکاری برگردانده است .

او که خود سالهاست در حوزه رسانه فعالیت می کند از شنیدن انتقادات دلسوز و نخبگان این ورزش ، ابایی ندارد. حیدری که از مدیران سربلند وزارت تعاون بوده و حتی نشان ((مدیر نمونه)) پایتخت را درکارنامه خود دارد اینک تلاش دارد ورزش ملی ایرانی ها را از این بن بست خارج کند.

مسئول جدید ورزش ملی ایرانیان نشان می دهد که از تک صدایی بیزار است او از تصمیم گیری ها و تصمیم سازی های انفرادی ، گریزان است. فعالیت هایی که درهمین سه چهار ماه اخیر انجام داده ،شوراها و کمیته هایی که درفدراسیون تشکیل شده ، دلگرمی ها و حمایت هایی که از سرمایه گذاران و علاقه مندان قدیمی این رشته به عمل آورده ،چشم اندازی که برای افق سوارکاری ایران ترسیم کرده است ملاقات های عمومی و برنامه های استراتژیک اش نشان می دهد که تنها برای ایجاد دگرگونی های کلان و تبدیل این ورزش به یک صنعت ملی،پای در این میدان گذاشته است.

این مصاحبه سه ساعته صمیمانه نشان داد که او در حوزه رسانه صاحبنظر است و انتقاد اصولی را از مکانیسم های پیشرفت کار در کار کرد هر مجموعه ای می داند ، نشان داد شنیدن تندترین  انتقادها واهمه ای ندارد . اهل بحث های تخصصی رودرو است . ازر اینکه بعضی ها با دیکتاتور بازی ! بتوانند جلوی فعالیت رسانه های بومی ترکمن صحرا در حوزه کورس را بگیرند و رسانه را بازوی مراجع  تصمیم گیری می داند . او به فکر تشکیل مجمع نخبگان یا همان ((جاکی کلاب)) خبرگان سوارکاری است تا هیچ تصمیمی در این حوزه تخصص گرا به صورت فردی، گرفته نشود . حیدری ، آدمی صبور و اهل گفتمان است . اهل دیالوگ . اهل امید و نه امیدهای واهی و شعار! قدم هایی که او در همین سه چهار ماه برداشته و منجر به تصیم سازی شده، خیلی ها در طول یک دهه برنداشته اند . مشخص است که وزیر ورزش هم او را با شناخت انتخاب کرده است. در جزئیات برنامه های استراتژیک او ، مباحث زیر بنایی ، اصلاح اساسنامه ، اصلاح نژاد ، بهسازی مجموعه های سوارکاری ، تربیت در دامپزشکان متخصص ، شفاف سازی وضعیت شرط بندی در کورس ها ( که خیلی ها را به خاک سیاه نشانده است) مطالعات تطبیقی با کشورهای توسعه یافته، سالم سازی حراجی های اسب، جذب سرمایه گذاران ، تشکیل شورای کورس و کمیته های زیر مجموعه اش ، جذب مربیان و داوران و متخصصان خارجی دیده می شود .

برای اسبداران و اسب های این سرزمین ، انگار این بار آسمان از ((شرق)) طلوع کرده است! او اگر بتواند فقط  نیمی  از برنامه هایش را اجرا کند سوارکاری ، به ساحل  خوشبختی می رسد. امید که چنین باد!

قبل از مصاحبه نگاهی گذرا به تیترهای اصلی این مصاحبه می اندازیم :

بدون مطالعه و کارشناسی ، تصمیم گیری نمی کنیم سوارکاری، نگاه ملی می خواهد نه نگاه کیلویی هیچ گونه توجهی به نگهداری و بهسازی مجموعه های سوارکاری نشده است این یک اتهام است که سوارکاری را ورزش لوکس و اشرافی قلمداد می کنند  نباید چوب لای چرخ سرمایه گذاران سوارکاری گذاشت.

حاشیه گرایی و خط کشی قدیمی در فدراسیون ما جایگاهی نخواهد داشت.

تمام تصمیمات اسبدوانی در ((شورای کورس)) گرفته خواهد شد. بازسازی و بهسازی مجموعه های سوارکاری را به سرعت آغاز می کنیم .

با پیگیری های انجام شده و حسن توجه که در وزارت ورزش وجود دارد مجموعه های سوارکاری در اختیار فدراسیون قرار گرفت. با کمک جهاد کشاورزی، قدم های بزرگی برای قرنطینه و واردات است برداشته شده است.

• لطفاً سر آغاز این مصاحبه را با چگونگی ورودتان به حوزه سوارکاری شروع کنید؟

من تا به حال در حوزه های مختلف مدیریت  کرده ام . در حوزه سوارکاری هم بنده با توجه به اینکه دوسال (تافروردین1390) سرپرست هیأت سوارکاری تهران بودم از زیر و بم این رشته ملی و دینی آگاهی دارم. من آن زمان مدیر کل تعاون استان تهران بودم و آقای تابش به لحاظ نیازی که در این حوزه احساس  کردند دعوت کردند ما هم از باب کمک به سوارکاری تهران که ظرفیت  قابل توجهی داشت و حتی آن زمان استان البرز را هم در دل خود جای داده بود وارد این حوزه  شدیم.

• جدا از سوابق مدیریتی ، علائق خاصی هم به این رشته داشتید؟

آن موقع برای اولین بار، کارهای خوبی در این هیأت انجام شد و امکانات خوبی برای علاقمندان این رشته فراهم کردیم. برگزاری مسابقات قهرمانی تهران در باشگاه فرمان آرا، نشان می داد که چقدر در حوزه رقابت سازی موفق بوده ایم .بعد که جناب آقای عباسی به وزارت ورزش و جوانان رسیدند دستور دادند که در فدراسیون سوارکاری مشغول به خدمت شوم. ما هرجا که سخن از تلاش و خدمت باشد بر ایمان فرق نمی کند. به هر حال تجربه و علاقمندی های آن دو سال حضور در هیأت تهران و ارتباطات نزدیکی که با جامعه سوارکاری کشور برقرار کرده بودیم برگزار کردیم و آشنایی با فضای رشته اسبدوانی و دعوت از چهره های تأثیر گذار این ورزش، باعث این شد که به رساندن این رشته به ساحل آرامش و پیشرفت ، احساس امیدواری کنم. بنده اساساً آدم منظبطی هستم و بدون مطالعه و کار کارشناسی، تصمیم گیری نمی کنم. البته نباید ادعا کنم که مدیر موفقی بوده ام ولی همین که در دوره اول فعالیت دولت نهم و در میان مباحث گسترده ای چون بحث سهام عدالت و مسکن مهر در حوزه رفاه عمومی کشور، مدیر نمونه استان تهران در سال 87 شدم شاید نشانگر بخشی از عملکرد اصولی و منطقی در حوزه مدیریتی کشور باشد.

• حالا اگر قرار باشد چشم اندازی را برای اسبدوانی ایران مجسم کنید که باعث شود این رشته ملی و سنتی، دردهای خود را کاهش داده و برای اوجگیری، دور خیز کند و ضمن پرهیز از پراکندگی ها تک صدایی های موجود، تمام فعالان متفرق و کارشناسان دلسوز را دور یک محور جمع کند و ورزش سوارکاری را نجات دهد، چه افقی را نشان مان می دهید؟

ما در فدراسیون ، تابع نظرات کارشناسی و اصول و مبانی فنی هستیم و نگاه کلان است و برای این منظور ، برنامه ریزی هم کرده ایم. تمام تلاش مان این است که به  سوارکاری ، نگاه ملی ایجاد کنیم .نگاه کیلویی، باعث موفقیت ما نمی شود. باید از جهات مختلف برنامه ریزی کرد. یکی از تیترهای  این برنامه  کلان این است که ایجاد ارتباطات  براساس انتقال ((اطلاعات صحیح)) باشد، و انتقال اطلاعات دوسویه ، چه از جامعه سوارکاری به مدیریت کلان و چه از مجموعه مدیریتی فدراسیون به زیر مجموعه ، یک امر دو طرفه است که باعث تصمیم سازی می شود. به ویژه مسئولان ارشد کشور و تصمیم گیران حوزه ورزش و برنامه ریزان کلان جامعه ورزش باید با استفاده از اطلاعات شفاف ،مردم را با واقعیت های سوارکاری آشنا کرده و تصمیم گیران و تصمیم سازان را به سمت واقع نگری جلب کنند.

ما باید از وضع موجود به وضع مطلوب حرکت کنیم و سابقه دیرینه اسب در تاریخ ایران و آموزه های دینی این ورزش  سنتی، بومی و ملی را درنظر داشته باشیم. باید به این نکته توجه  کنیم که آیات قرآن مجیدنشان از قداست اسب دارد. وقتی خداوند به موجودی قسم می خورد یعنی اسب موجود قدسی است و جذابیت الهی دارد.ما روایات متعددی در مورد نگهداری و مسابقات سوارکاری داریم . تعبیر پیامبر اکرم (ص) که خیر و برکت بر پیشانی اسب تاقیامت ، بسته است و رسیدگی و تیمار اسب را جزو صدقه می دانند تکلیف ما را با ورزش سوارکاری روشن میکند.

• اگر بخواهیم نگاه به  وضعیت فعلی سوارکاری بیاندزایم ، آیا همین ورزش ملی ، دینی ، بومی و سنتی ما، از دنیا عقب نیست ؟ با وجود این همه حمایت ها و توصیه ها، چرا باید اسبدوانی در کشور ما این همه فاصله با کشور های توسعه یافته داشته باشد؟

متأسفانه سوارکاری ما نسبت به کشورهای توسعه یافته بسیار عقب است. متأسفانه در رسانه ملی ما،علیرغم این همه تاکیدات دینی ، هنوز سوارکاری در برنامه های ورزش صدا و سیما سهمی ندارد و اگر هم دارد بسیار اندک است. حتی در تصمیم گیری های و برنامه ریزی های کشور هم متأسفانه ، جایگاه حداقلی هم برای آن قئل نشده اند . به همین جهت مجموعه های سوارکاری که در اختیار سازمان بوده، هیچ توجهی به نگهداری و بهسازی آنها نشده است. اگر قرار باشد تغییر اساسی  در سوارکاری ایجاد شود باید نگاه تغییر کند.

• چگونه می توان نگاه ها را تغییر داد؟

شما هیچ ورزشی پیدا نمی کنید که همزمان دوتا موجود زنده در آن به رقابت بپردازند. هم پایه اش انسان است و هم اسب است. اسب بدون سوارکاری و سوارکار بدون اسب ، هیچ ارزشی در این رقابت ندارد. پیشرفت سوارکاری ، بدون برخورداری از اسب قابل توجه که نژاد شناخته شده ای هم داشته مفهومی ندارد. به همین خاطر، اسب و سوارکاری در دنیا - به ویژه کشورهای  توسعه یافته  - یک صنعت است در ردیف صنعت خودرو سازی و سهم قابل توجهی در تولید ناحالص کشورها دارد . ولی در کشور ما با وجود آن پیشینه تاریخی و تاکیدات دینی و وضعیت خدادادی و شرایط اقلیمی عالی که چهار فصل را در آن واحد دارد و با توجه به نیاز کشور به حوزه های جدید سرمایه گذاری برای تولید ثروت و ارزش افزوده و ایجاد اشتغال مولد و رفع بیکاری که دغدغه اول مسئولیت نظام است ورزش سوارکاری جایگاه مطلوب خود را دارا نیست . هیچ ورزشی را پیدا نمیکنید که همپای رشته سوارکاری ، پایه اقتصادی داشته باشد. این تنها حوزه ای است که بعضی آدم ها که خودشان سوارکاری بلد نیستند به علت جذابیت بالایی که این ورزش دارد اسب می خرند وعده دیگری که اسب ندارند پول می دهند و سوارش می شوند . عشق عده ای دیگر هم  در این ورزش رقابت کردن است . چه در حوزه کورس ولی متآسفانه با وجود این کار کردها و ویژگی ها، هنوز در جمهوری اسلامی ، این رشته جایگاه لازم را کسب نکرده است.

• چه دلایلی باعث عقب ماندگی این ورزش شده است؟

 بخش عمده اش ناشی از عدم اطلاع صحیح از کار کردهای این حوزه است . ما تصمیم داریم این ویژگی ها و کارکردها را تعریف کنیم . ما باید اطلاعاتمان در این حوزه را با ایجاد ارتباطات با سازمان های بین المللی این ورزش ((به روز)) کنیم . ما باید هماهنگی هایی با دستگاه های ذی ربط ایجاد کنیم تا برای این ورزش ، خدمات درستی بدهند.با نمایندگان مجلس، مسئولین وزارت ورزش،صداو سیماو تمام رسانه ها باید ارتباط تنگا تنگ داشته باشیم. فعلاً با ما با بدنه جامعه سوارکاری در سطوح مختلف قرار ملاقات عمومی داریم و آنها از هر سطح و قشری که باشند روزهای سه شنبه، دیدگاه ها و مشکلاتشان را با فدراسیون در میان میگذارند. ما باید با اطلاعات ((به روز)) و شفاف با همه ارتباط برقرار کنیم تا در وهله اول جایگاه سوارکاری را درست تبیین کنیم.

• اینکه نگرش بخشی از جامعه ، به صورت نا آگاهانه ، ورزش سوارکاری را متعلق به قشر مرفه می داند چگونه باید تصحیح شود. حداقلش کورس های ترکمن صحرا نشان می دهد که این ورزش کاملاً مردمی است؟

 این یک اتهام است که ورزش سوارکاری  را به عنوان رشته ای لوکس و اشرافی قلمداد کرده اند. بالاخره هرکسی در هر رشته ای که بخواهند به صورت حرفه ای ورزش کند حتماً هزینه بر است و حتماً وقت ویژه ای می طلبد . در ورزش سوارکاری هم طبیعی است که حرفه ای ها جایگاه ویژه ای داشته باشند. اما این یک نکته مهم و حیاتی است که هر رشته ورزشی، بدون سرمایه گذاری ، غیر قابل توسعه است.

طبیعی است که اگر کسی بخواهد استخری بسازد و یا باشگاهی ایجاد کند ، باید موازی با میزان سرمایه گذاری اش خدمات ارائه کند . در ورزش سوارکاری هم دو حالت متصور است: آدمهایی که در این ورزش ، سرمایه گذاری کرده اند و باید قدر و شان و جایگاه آنها مورد حمایت قرار گرفته و زمینه برای دلگرمی و افزایش انگیزه هایشان فراهم شود.

گروهی دیگر هم هستند که به صورت حرفه ای به این ورزش می پردازند. آنهایی که سرمایه شان را در این ورزش گذاشته اند و عشق خدمت دارند و در یک حوزه عمومی ، وقت شان و زندگی شان را می گذارند باید توسط مسئولان ارشد ورزش ، مورد قدردانی قرار گیرند، لااقل اگر حمایت شان هم نمی کنند چوب لای چرخشان نگذارند . البته وظیفه دارند که حمایت کنند. یک بخش هم خود سوارکاران هستند . سوارکار شدن الزاماً به این معنا نیست که پول داشته باشی و بروی اسب چند میلیونی تهیه کنی .ما سوارکارانی داریم که مهارت سطح بالا در این رشته دارند ولی خودشان اسب ندارند . این ها مکمل همدیگرند . یک شخص ، امکانات دارد و شخص دیگری امکانات ندارد ولی سوارکار متبحری است. هر جفت اینها در لذت برنده شدن، شریک اند. آموزش سوارکاری ، الزاماً بر این معنا نیست که آدمی برای آموزش این رشته ، حتماً باید اسب خریداری کند.

• این همه باشگاه سوارکاری در این مملکت هست که سوارکاری را به صورت ابتدایی آموزش می دهند از ساعتی پنج هزار تومان تا سی هزر تومان بستگی به خدماتی که ارائه می کنند. همه این آموزش ها هم توسط بخش خصوصی انجام می شود. بنده به شخصه از تمام کسانی که با وجود این همه بی توجهی، میلیاردها تومان سرمایه گذاری در کل کشور کرده اند قدردانی می کنم. مگر هزینه یک رفتن به استخر و یا باشگاه بدنسازی برای یک شهروند از هزینه آکوزش اسبدوانی کمتر است؟

متأسفانه  چنین جا انداخته اند که رشته سوارکاری، ورزش لوکس و اشرافی است. در حالی که چنین نیست. باید چنین ذهنیت منفی درباره سوارکاری از بین برود. البته کسی هم هست که اسب پانصد میلیون تومانی دارد. ممکن است اسب میلیاردی هم داشته باشد ولی در مجموع ، سوارکاری یک رشته مردمی است و باید از همه سرمایه گذاران و فعالان این رشته حمایت کرد. آنها هم می توانستند پول های خود را در را دلالی صرف کنند و مثلاً با یک تلفن ، پول در بیاورند . ولی سرمایه گذاران این رشته ، با وجود این همه مشکلات و تنگ نظری در کار تولید و پرورش و واردات اسب که هزینه بر هم هست در یک خدمت عمومی به جامعه تلاش می کنند. آنها اسب خریده اند، باشگاه درست کرده اند در حالی که چندان سودی هم برایشان متصور نیست. فقط از باب علاقه مندی و ارائه خدمات عمومی و عشق به اسب است که این حوزه را انتخاب کرده اند و ان شاء ا... مشمول ثواب و احادیث و روایات می شوند.

• پس نتیجه میگیریم که نا آگاهی ها و عدم شناخت صحیح جامعه از این ورزش هم مسبب دیگر این عقب ماندگی است؟

هیچ تصمیم و جهت گیری و برنامه ریزی صحیح، بدون اطلاعات شفاف صورت نمی گیرد . بنابر این جامعه و مردم مسئولین باید از جزئیات حوزه سوارکاری مطلع شوند. اگر ما بتوانیم درباره برنامه های کلان فدراسیون ، جلب توجه کنیم و زمینه برای پتانسیل بالای سرمایه گذاران در این ورزش وجود دارد و الحمد لله ، سرمایه گذاران خادمتگذار هم در سراسر کشور کم نیستند. ما برای ایجاد سلامت عمومی و نشاط اجتماعی، به چنین نگرش هایی نیاز داریم .

• ولی این چشم انداز رؤیایی باید عملیاتی و اجرایی شود.چه ضمانتی هست که ورزش سوارکاری از آن پیله ای که سالهای دور خود تنیده بیرون بیاید و گام های بزرگ بردارد؟

ما به ((نظام مند)) شدن فدراسیون فکر می کنیم. ساختار سازمانی این حوزه که باید راهبری کند درست باید باشد. اگر چینش نیروها ، صحیح نباشد نمی توان بهترین برنامه را هم اجرایی کرد. به قول معروف آن وقت می شود حکایت آن بنده خدایی که می گفت (( همسایه ها یاری کنید تا من شوهرداری کنم!)) ما بحث های حاشیه ای سوارکاری را حذف کرده ایم . هر چیزی باید بر محور اصول و مکاتبه و سابقه و چارچوب اش استوار باشد. حاشیه  در فدراسیون ما جایگاهی نخواهد داشت. ما حتی خط کشی های قدیمی را هم از سر راه برداشته ایم . برای اینکه بتوانیم ظرفیت سازی سوارکاری را از خود فدراسیون ، شروع کنیم  اگر قرار باشد خود جامعه سوارکاری نتواند قابلیت های خود را به منصه ظهور برساند اصلاً نمی تواند مطالبات خود را پیگیری کند.

همه باید آستین ها  را همدلانه بالا بزنند آن هم بدون تخریب همدیگر . البته انتقاد هم سر جای خودش هست. ما فعلاً (( شورای کورس)) را تشکیل داده ایم . مصمم هستیم کمیته های زیر مجموعه اش را هم ایجاد کنیم. فدراسیون سوارکاری باید به همه رشته های ورزش سوارکاری به عنوان محور توجه کند. در جهت سازماندهی  و رفع مشکلات ، مخصوصاً بحث آموزش زیر بنایی در رشته های پرش و استقامت و درساژ و زیبایی و کورس. در زیر مجموعه شوراهای کورس کمیته هایی تشکیل داده ایم تا در سراسر کشور فعال باشند و تنها کورس گنبد، مطرح نباشد.بسیاری از استان های ما ظرفیت های زیادی در حوزه سوارکاری دارند. با مدیریت صحیح و علمی در استان های مختلف ، این کار اساسی را نظام مند و ساماندهی خواهیم کرد. در نشستی که با هیات های استانی داشتیم حتماً بحث توسعه علمی سوارکاری  را اساس قرار خواهیم داد . این ورزش که در دنیا  چنین جایگاهی کسب کرده حتماً با آموزش علمی  و آکادمیک این همه اوج گرفته است. ما هم مرکز علمی – کاربردی فدراسیون را در چهار ماه اخیر فعال کرده ایم . درحال ایجاد مدرسه سوارکاری هستیم . در کنار اینها کمیته های توسعه و استعداد یابی و همگانی کردن ورزش سوارکاری را هم تشکیل داده ایم. ما مجبوریم برای آشنایی نسل نو با سوارکاری و دریافت اطلاعات چهره به چهره ، اسب های پونی را برای مانوس شدن کودکان با اسب، به بطن جامعه ببریم. در این کمیته ، آدمهایی عضواند که هم بلد هستند با کودکان کار کنند و هم با پونی ها .

ما این دو کمیته را برای اولین بار تشکیل داده ایم . برای آوردن مربیان و مدرسان و داوران خارجی هم الحمد لله مشکل اعتباری نداریم . اگر بخواهیم تغییر اساسی و پایه ای از بابت آموزش مهارتها ایجاد کنیم باید کلاسهای آموزشی و اعزام های برون مرزی مان ارتقاء پیدا کند.

• یکی از مشکلات بزرگ ما ، مجموعه های سوارکاری کشور است که در این سال ها مورد بی توجهی قرار گرفته و بهسازی نشده اند. این مجموعه ها اصلاً  دست فدراسیون هم نیستند. بدون این مجموعه ها مگر می توان ورزش سوارکاری را به صنعت تبدیل کرد؟

ادعا صنعتی شدن این ورزش نیاز به پایه های اساسی دارد. مجموعه های بزرگ سوارکاری ما فقط برای مسابقات مهم ملی و کشوری استفاده  می شود. به صراحت بگویم به حمد الله در دوره وزارت دکتر عباسی ، ایشان شخصاً توجه ویژه ای به این ورزش دارند و این توجه در مکاتبات و پاورپونت ها و تحت مباحث خود ایشان و معاونان شان وجود دارد که شخصاً مراکز پرورش اسب را از نزدیک هم بررسی کردند. مجموعه های بزرگ سوارکاری به جای بخش خصوصی ، امسال به فدراسیون واگذار شدند. داشتن این زیر ساخت ها در واقع لازمه توسعه سوارکاری و افزایش قدرت افزایش قدرت و خدمات فدراسیون است. این اولین قدم بود که در اختیار فدراسیون قرار گرفت و برخلاف سال های گذشته، با پیگیری ها و مکاتبات صورت گرفته این بحث کاملاً  آماده است تا بهسازی و بازسازی مجموعه های  سوارکاری انجام شود و اقدامات مربوط به این حوزه در حال نهایی شدن و تخصیص اعتبار است. تا درفرصتی که مسابقات  تعطیل است این باسازی ها به سرعت انجام شود. در نوروزآباد ،گنبد،بندترکمن و مجموعه های  سوارکاری یزد و اصفهان . حتی برآورد هزینه هایشان را هم انجام داده ایم – توافقاتش با سازمان نوسازی هم انجام شده است . به هر حال این یک نقطه امید است و طلیعه  توجه و عنایتی است که در خود وزارت ورزش به عنوان متولی اصلی ورزش کشور ایجاد شده است . برنامه های دیگری مثل بهسازی اماکن ورزش ، حداقل هایی است که داریم دنبالش می کنیم . اگر قرار باشد که سوارکاری در کشور ما توسعه پیدا کند وجود این زیر ساخت های  لازم است.

مقرر شده است که طرح توسعه مجموعه های ورزشی  توسط شرکت توسعه و تجهیز اماکن ورزش تهیه شده و ترجیحاً با جذب سرمایه گذاری  و رعیات حقوق دو طرفه تغییرات اساسی انجام می گیرد . این پروژه ، البته شروع شده است.

• درباره قرنطینه چی؟

 در مورد مسئله قرنطینه و مسائل مربوط بین فدراسیون و جهاد کشاورزی نشست هایی برگزار شده و قدم های بسیار خوبی برداشته شده  است. با دکتر خلیلیان و مسئولین ارشد وزارت جهاد کشاورزی و سازمان دامپزشکی درباره حمل و نقل بین المللی اسب که از مشکلات اسای سوارکاری و سرمایه گذاران این حوزه است جلسات مختلفی برگزار کرده ایم و هماهنگیهای خوبی انجام و(( بسته)) خوبی هم فراهم شده است. با همکاری بین فدراسیون و سازمان دامپزشکی ، قطعنامه مشترکی صادر و کمیته مشترکی  با حضور دامپزشکان فدراسون و سازمان دامپزشکی ایجاد شده است.ما همچنین بحث قرنطینه را در مجمع فدراسیون جهانی پیگیری و هماهنگ کردیم با سازمان دامپزشکی کشور هم هماهنگیهای لازم برای حل مشکل قرنطینه صورت گرفته است.

ما اگر بخواهیم سوارکاری مان توسعه یابد یکی از لاوازم لاینفک آن وجود اسب است. اسبهایی که از لحاظ ورزشی قابل توجه اند و رکوردهایشان می تواند توسعه ورزش سوارکاری ما را دنبال داشته باشدو البته چیزی که کشور ما باید مورد توجه قرار گیرد ذخایر ژنتیکی مان در داخل کشور است که حتماً باید توجه زیادی به این منابع انجام شود. البته واردات هم از ضروریات است ولی باید با هدفمندی و توجه به منافع ملی و جامعه سوارکاری و حضور افراد ذی صلاح صورت گیرد . هرچه قدر اسبهای ما بیشتر باشد امکان ارائه خدمات برای سوارکاری بیشتر می شود و این در واقع از زیرساختهای سوارکاری است که درمرحله انجام است. به هرحال ذخایر ژنتیکی باید مورد توجه قرار گیرد. شاید بعضی اقدامات بعضی از عناصر ، اقدامات نادرستی باشد اما باید تلاش شود کارها تسریع کننده باشد.

• با این حساب، شما در همین مدت کوتاهی که به فدراسیون آمده اید کارهای اسای انجام داده و فکرهای بزرگی در سر داشته اید اما دیگر بخواهیم در سطح کلانش، مانیفیسی تهیه کنیم که افق سوارکاری کشور را مشخص کند چه موضوعات دیگری را مد نظر داشته اید؟

بنده اگر بخواهم به صورت خلاصه بگویم: 1- اصلاح نژاد ،توجه به تولید 2- همکاری با وزارت آموزش و پرورش و تاسیس مدارس سوارکاری 3- اصلاح اسانامه 4- بهسازی مجموعه های و پیستهای سوارکاری تا بیشتر از این باعث آسیب دیدن اسبها و (( کله شدن)) سوارکارن نباشند 5-  تربیت دامپزشکان متخصص اسب با همکاری وزارت علوم 6- شفاف سازی وضعیت شرط بندی در کورسها 7- خرید یا اجاره باشگاه سوارکاری در خارج برای حضور و آموزش سوارکاران ایرانی 8-  مطالعات تطبیقی از کشورهای توسعه یافته 9- سالم سازی حراجی های اسب در کشورمان 10- برنامه ریزی استراتیژیک پنج ساله 11- تشکیل شورای کورس و کمیته های زیر مجموعه اش تا تمام مباحث تخصصی اسبدوانی در این شورا ها صورت گیرد و از تصمیم گیریهای انفرادی جلوگیری شود.